ਹੀਰ ਦੀ ਨਮਾਜ਼

[BaBBu]

ਘਿਓ ਦੀ ਚੂਰੀ ਦਾ ਭਰ ਛੰਨਾ, ਲਈ ਹੀਰ ਸੀ ਜਾਂਦੀ
ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ ਕਦਮ ਉਠਾਂਦੀ, ਲੋਕਾਂ ਨਜ਼ਰ ਬਚਾਂਦੀ
ਦਿਲ ਵਿਚ ਫ਼ਿਕਰ ਕਿ 'ਮੇਰਾ ਰਾਂਝਾ ਹੋਊ ਉਡੀਕਾਂ ਕਰਦਾ
ਭੁੱਖਾ ਭਾਣਾ, ਕਿਸੇ ਬਿਰਛ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਹਉਕੇ ਭਰਦਾ'
ਅੱਗੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਵਡਾ ਮੁਲਾਣਾ, ਪਿਆ ਨਮਾਜ਼ ਪੜ੍ਹੇਂਦਾ
ਅਪਨੀ ਜਾਚੇ ਰਬ ਦੇ ਸਿਰ ਸੀ, ਬੜਾ ਹਸਾਨ ਕਰੇਂਦਾ
ਅਪਨੇ ਧਯਾਨ ਮਗਨ ਤੇ ਬੇਸੁੱਧ, ਹੀਰ ਅੱਗੋਂ ਦੀ ਲੰਘੀ
ਵੇਖ ਮੁੱਲਾਂ ਨੇ ਦੰਦ ਕਰੀਚੇ, ਮਾਨੋਂ ਘੁਟ ਦਊ ਸੰਘੀ
ਵਾਪਸ ਮੁੜੀ, ਖੁਆਕੇ ਚੂਰੀ, ਕਰਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਮੇਲਾ
ਅੱਗੋਂ ਪਿਆ ਖਾਣ ਨੂੰ ਮੁੱਲਾਂ, ਭੁੱਖਾ ਜਿਵੇਂ ਬਘੇਲਾ
'ਓ ਮਲਊਨ ਦੋਜ਼ਖੀ ਲੜਕੀ, ਅਹਿਮਕ, ਅੱਲਾ ਮਾਰੀ
ਬੇਵਕੂਫ, ਤੂਨੇ ਹੈ ਕਰ ਦੀ, ਕਜ਼ਾ ਨਮਾਜ਼ ਹਮਾਰੀ
ਅੰਧੀ ਬਨ ਕੇ ਗੁਜ਼ਰੀ ਆਗੇ, ਧਯਾਨ ਹਮਾਰਾ ਟੂਟਾ
ਪੜ੍ਹਨੀ ਪੜੀ ਨਮਾਜ਼ ਦੁਬਾਰਾ, ਤਿਰਾ ਮਗ਼ਜ਼ ਕਯੋਂ ਫੂਟਾ ?
ਹੀਰ ਪਿਆਰੀ ਨੇ ਮੁਸਕਾਕੇ, ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ ਮਿੱਠਾ
'ਸਹੁੰ ਰਾਂਝੇ ਦੀ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਤੈਨੂੰ, ਜਾਣ ਸਮੇਂ ਸੀ ਡਿੱਠਾ
ਰਾਂਝੇ ਵੱਲ ਸੁਰਤ ਸੀ ਮੇਰੀ, ਹੋਰ ਖ਼ਯਾਲ ਸਭ ਭੁੱਲੇ
ਸੁਝਦੇ ਨਾ ਸਨ, ਸੱਜੇ, ਖੱਬੇ, ਧੁੱਪ, ਬਾਰਸ਼ਾਂ, ਬੁੱਲੇ
ਜਦ ਤਕ ਬੇਲੇ ਪੁੱਜ ਨ ਚੂਰੀ, ਰਾਂਝੇ ਤਈਂ ਖੁਆਈ
ਜਦ ਤਕ ਦਰਸ ਨਾ ਪਾਯਾ ਉਸਦਾ, ਮੈਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਨਾ ਆਈ
ਤਿਰੀ ਸੁਰਤ ਭੀ ਜੇ ਨਿਜ ਰਾਂਝੇ, ਰੱਬ ਸੰਗ ਹੁੰਦੀ ਗੁੰਦੀ
ਦਿਸਦੀ ਹੀ ਨਾ ਮੈਂ ਫਿਰ ਤੈਨੂੰ, ਕਜ਼ਾ ਨਮਾਜ਼ ਨ ਹੁੰਦੀ
ਉਸ ਨਮਾਜ਼ ਦਾ ਕੀ ਹੈ ਫ਼ੈਦਾ ? ਜੋ ਨ ਸੁਰਤ ਟਿਕਾਵੇ
ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ 'ਮਲਊਨ' ਆਖ ਕੇ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਬਕਣ ਸਿਖਾਵੇ
ਲਾਨ੍ਹਤ ਅੱਲਾ ਦੀ ਉਸ ਨੂੰ ਜੋ, ਕਰੇ ਦੰਭ ਦਮ ਬਾਜ਼ੀ
ਬਣੇਂ ਜਿ ਮੇਰਾ ਚੇਲਾ ਮੁੱਲਾਂ, ਸੱਚਾ ਬਣੇਂ ਨਮਾਜ਼ੀ !'
ਹੱਕਾ ਬੱਕਾ ਹੋ ਮੁੱਲਾਂ ਨੇ, ਪੈਰ ਉਦ੍ਹੇ ਹੱਥ ਲਾਯਾ
'ਹੀਰੇ, ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅੰਨ੍ਹੇ ਨੂੰ 'ਸੁਥਰਾ' ਨੂਰ ਦਿਖਾਯਾ !'