ਪੈਂਡੇ

[BaBBu]

ਹਾੜ ਦੇ ਦਿਹਾੜੇ ਨੇ ਤੇ ਥਲਾਂ ਦੀ ਦੁਪਹਿਰ ਏ ।
ਵਾਟੇ ਵਾਟੇ ਕਿਤੇ ਇਕ ਰਾਹੀ ਪਿਆ ਜਾਂਦਾ ਏ ।
ਗਰਮੀ ਤੇ ਲੂ ਬੁਰੀ ਬਾਬ ਪਏ ਕਰਦੇ ਨੇ ।
ਪੈਰ ਜਿਥੇ ਧਰਦਾ ਏ ਲੂਸਦੇ ਤੇ ਸੜਦੇ ਨੇ ।
ਵੱਧ ਕੇ ਡਰਾਮੇਂ ਨਾਲੋਂ ਭੋਇੰ ਤਪੀ ਹੋਈ ਏ ।
ਨੇੜੇ ਨੇੜੇ ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਰੁੱਖ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ ।
ਉਹ ਵੀ ਸਗੋਂ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਪਿਛਾਂ ਪਿਛਾਂ ਰਹਿੰਦਾ ਏ ।
ਉਸ ਦੇ ਈ ਉਹਲੇ ਪਿਆ ਲੁਕ ਲੁਕ ਬਹਿੰਦਾ ਏ ।
ਰੱਬ ਜਾਣੇ ਕੌਣ ਏ ਤੇ ਕਿਹੜੀ ਥਾਉਂ ਆਇਆ ਏ ।
ਕਿਸੇ ਰੰਗ ਪੁਰ ਵੱਲੋਂ ਖੇੜਿਆਂ ਨੂੰ ਧਾਇਆ ਏ ।
ਜਾਂ ਕੋਈ ਬੁੱਤੀਆਂ ਵਗਾਰ ਪਿਆ ਕਰਦੈ ।
ਵੇਲੇ ਸਿਰ ਪੁੱਜਣੇ ਨੂੰ ਪੰਧ ਪਿਆ ਵਢਦੈ ।
ਖ਼ੌਰੇ ਕਿਹੜੇ ਵਖ਼ਤਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਵਲ ਫੜਿਆ ?
ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਵਿਚ ਜਿਹੜਾ ਪੈਂਡਿਆਂ 'ਚ ਵੜਿਆ ।
ਡੂੰਘਾ ਜ਼ਰਾ ਸੋਚੀਏ ਤੇ ਅਸੀਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਦੇ ।
ਪੈਂਡਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਪਏ ਉਮਰਾਂ ਹਾਂ ਗਾਲਦੇ ।
ਪੈਂਡੇ ਜਿਹਨਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਕਿਥੇ ਮੁੱਕਣੈਂ ।
ਕਦੋਂ ਜਾ ਕੇ ਵਖ਼ਤਾਂ ਦੇ ਮੁੜ੍ਹਕਿਆਂ ਸੁੱਕਣੈਂ ।
ਖ਼ੌਰੇ ਕਦੋਂ ਸੁੱਖਾਂ ਵਾਲਾ ਕੋਟ ਕਿਤੇ ਦਿਸਣੈਂ ।
ਮੰਜ਼ਲਾਂ ਨੇ ਖ਼ੌਰੇ ਕਦੋਂ ਸਾਡੇ ਉਤੇ ਵਿਸਣੈਂ।
ਅਜੇ ਤੇ ਨੇ ਹੱਥੋਂ ਦੂਰ ਦੂਰ ਪਈਆਂ ਹੋਂਦੀਆਂ ।
ਪੈਰਾਂ ਦਿਆਂ ਛਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸੂਲਾਂ ਪਈਆਂ ਟੋਂਹਦੀਆਂ ।
ਵਾਟਾਂ ਨੇ ਅਜੇ ਖ਼ੌਰੇ ਕਿੰਨੀਆਂ ਲੰਮੇਰੀਆਂ ।
ਅੱਕ ਕੇ ਐਵੇਂ ਕਿਤੇ ਢਾ ਨਾ ਦੇਣ ਢੇਰੀਆਂ ।