ਭਲੀ ਸਰੀ ਜਿ ਉਬਰੀ ਹਉਮੈ ਮੁਈ ਘਰਾਹੁ ॥
ਦੂਤ ਲਗੇ ਫਿਰਿ ਚਾਕਰੀ ਸਤਿਗੁਰ ਕਾ ਵੇਸਾਹੁ ॥
ਕਲਪ ਤਿਆਗੀ ਬਾਦਿ ਹੈ ਸਚਾ ਵੇਪਰਵਾਹੁ ॥੧॥
ਮਨ ਰੇ ਸਚੁ ਮਿਲੈ ਭਉ ਜਾਇ ॥
ਭੈ ਬਿਨੁ ਨਿਰਭਉ ਕਿਉ ਥੀਐ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਬਦਿ ਸਮਾਇ ॥੧॥ਰਹਾਉ॥
ਕੇਤਾ ਆਖਣੁ ਆਖੀਐ ਆਖਣਿ ਤੋਟਿ ਨ ਹੋਇ ॥
ਮੰਗਣ ਵਾਲੇ ਕੇਤੜੇ ਦਾਤਾ ਏਕੋ ਸੋਇ ॥
ਜਿਸ ਕੇ ਜੀਅ ਪਰਾਣ ਹੈ ਮਨਿ ਵਸਿਐ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥੨॥
ਜਗੁ ਸੁਪਨਾ ਬਾਜੀ ਬਨੀ ਖਿਨ ਮਹਿ ਖੇਲੁ ਖੇਲਾਇ ॥
ਸੰਜੋਗੀ ਮਿਲਿ ਏਕਸੇ ਵਿਜੋਗੀ ਉਠਿ ਜਾਇ ॥
ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਣਾ ਸੋ ਥੀਐ ਅਵਰੁ ਨ ਕਰਣਾ ਜਾਇ ॥੩॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਸਤੁ ਵੇਸਾਹੀਐ ਸਚੁ ਵਖਰੁ ਸਚੁ ਰਾਸਿ ॥
ਜਿਨੀ ਸਚੁ ਵਣੰਜਿਆ ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਸਾਬਾਸਿ ॥
ਨਾਨਕ ਵਸਤੁ ਪਛਾਣਸੀ ਸਚੁ ਸਉਦਾ ਜਿਸੁ ਪਾਸਿ ॥੪॥੧੧॥(18)॥
(ਸਰੀ=ਫਬ ਗਈ, ਉਬਰੀ=ਬਚ ਗਈ, ਘਰਾਹੁ=ਘਰ ਤੋਂ,
ਹਿਰਦੇ ਵਿਚੋਂ, ਦੂਤ=ਵਿਕਾਰ, ਵੇਸਾਹੁ=ਭਰੋਸਾ, ਕਲਪ=
ਕਲਪਣਾ, ਬਾਦਿ=ਵਿਅਰਥ, ਭੈ ਬਿਨੁ=ਡਰ ਤੋਂ ਬਿਨਾ,
ਕੇਤਾ ਆਖਣੁ ਆਖੀਐ=ਮੰਗ ਕਿਤਨੀ ਹੀ ਮੰਗੀਦੀ ਹੈ,
ਮਨਿ ਵਸਿਐ=ਜੇ ਮਨ ਵਿਚ ਵੱਸ ਪਏ, ਬਾਜੀ=ਖੇਡ,
ਖੇਲੁ ਖੇਲਾਇ=ਖੇਡ ਮੁਕਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਏਕਸੇ=ਇਕੱਠੇ
ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜਾਇ=ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਵੇਸਾਹੀਐ=
ਵਿਹਾਝੀਦੀ ਹੈ, ਵਖਰੁ=ਸੌਦਾ, ਰਾਸਿ=ਪੂੰਜੀ, ਸਾਬਾਸਿ=
ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ,ਆਦਰ, ਪਛਾਣਸੀ=ਕਦਰ ਪਾਂਦਾ ਹੈ)
ਦੂਤ ਲਗੇ ਫਿਰਿ ਚਾਕਰੀ ਸਤਿਗੁਰ ਕਾ ਵੇਸਾਹੁ ॥
ਕਲਪ ਤਿਆਗੀ ਬਾਦਿ ਹੈ ਸਚਾ ਵੇਪਰਵਾਹੁ ॥੧॥
ਮਨ ਰੇ ਸਚੁ ਮਿਲੈ ਭਉ ਜਾਇ ॥
ਭੈ ਬਿਨੁ ਨਿਰਭਉ ਕਿਉ ਥੀਐ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਬਦਿ ਸਮਾਇ ॥੧॥ਰਹਾਉ॥
ਕੇਤਾ ਆਖਣੁ ਆਖੀਐ ਆਖਣਿ ਤੋਟਿ ਨ ਹੋਇ ॥
ਮੰਗਣ ਵਾਲੇ ਕੇਤੜੇ ਦਾਤਾ ਏਕੋ ਸੋਇ ॥
ਜਿਸ ਕੇ ਜੀਅ ਪਰਾਣ ਹੈ ਮਨਿ ਵਸਿਐ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥੨॥
ਜਗੁ ਸੁਪਨਾ ਬਾਜੀ ਬਨੀ ਖਿਨ ਮਹਿ ਖੇਲੁ ਖੇਲਾਇ ॥
ਸੰਜੋਗੀ ਮਿਲਿ ਏਕਸੇ ਵਿਜੋਗੀ ਉਠਿ ਜਾਇ ॥
ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਣਾ ਸੋ ਥੀਐ ਅਵਰੁ ਨ ਕਰਣਾ ਜਾਇ ॥੩॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਸਤੁ ਵੇਸਾਹੀਐ ਸਚੁ ਵਖਰੁ ਸਚੁ ਰਾਸਿ ॥
ਜਿਨੀ ਸਚੁ ਵਣੰਜਿਆ ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਸਾਬਾਸਿ ॥
ਨਾਨਕ ਵਸਤੁ ਪਛਾਣਸੀ ਸਚੁ ਸਉਦਾ ਜਿਸੁ ਪਾਸਿ ॥੪॥੧੧॥(18)॥
(ਸਰੀ=ਫਬ ਗਈ, ਉਬਰੀ=ਬਚ ਗਈ, ਘਰਾਹੁ=ਘਰ ਤੋਂ,
ਹਿਰਦੇ ਵਿਚੋਂ, ਦੂਤ=ਵਿਕਾਰ, ਵੇਸਾਹੁ=ਭਰੋਸਾ, ਕਲਪ=
ਕਲਪਣਾ, ਬਾਦਿ=ਵਿਅਰਥ, ਭੈ ਬਿਨੁ=ਡਰ ਤੋਂ ਬਿਨਾ,
ਕੇਤਾ ਆਖਣੁ ਆਖੀਐ=ਮੰਗ ਕਿਤਨੀ ਹੀ ਮੰਗੀਦੀ ਹੈ,
ਮਨਿ ਵਸਿਐ=ਜੇ ਮਨ ਵਿਚ ਵੱਸ ਪਏ, ਬਾਜੀ=ਖੇਡ,
ਖੇਲੁ ਖੇਲਾਇ=ਖੇਡ ਮੁਕਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਏਕਸੇ=ਇਕੱਠੇ
ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜਾਇ=ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਵੇਸਾਹੀਐ=
ਵਿਹਾਝੀਦੀ ਹੈ, ਵਖਰੁ=ਸੌਦਾ, ਰਾਸਿ=ਪੂੰਜੀ, ਸਾਬਾਸਿ=
ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ,ਆਦਰ, ਪਛਾਣਸੀ=ਕਦਰ ਪਾਂਦਾ ਹੈ)
