ਬਿਨੁ ਜਲ ਪ੍ਰਾਨ ਤਜੇ ਹੈ ਮੀਨਾ ਜਿਨਿ ਜਲ ਸਿਉ ਹੇਤੁ ਬਢਾਇਓ ॥
ਕਮਲ ਹੇਤਿ ਬਿਨਸਿਓ ਹੈ ਭਵਰਾ ਉਨਿ ਮਾਰਗੁ ਨਿਕਸਿ ਨ ਪਾਇਓ ॥1॥
ਅਬ ਮਨ ਏਕਸ ਸਿਉ ਮੋਹੁ ਕੀਨਾ ॥
ਮਰੈ ਨ ਜਾਵੈ ਸਦ ਹੀ ਸੰਗੇ ਸਤਿਗੁਰ ਸਬਦੀ ਚੀਨਾ ॥1॥ਰਹਾਉ ॥
ਕਾਮ ਹੇਤਿ ਕੁੰਚਰੁ ਲੈ ਫਾਂਕਿਓ ਓਹੁ ਪਰ ਵਸਿ ਭਇਓ ਬਿਚਾਰਾ ॥
ਨਾਦ ਹੇਤਿ ਸਿਰੁ ਡਾਰਿਓ ਕੁਰੰਕਾ ਉਸ ਹੀ ਹੇਤ ਬਿਦਾਰਾ ॥2॥
ਦੇਖਿ ਕੁਟੰਬੁ ਲੋਭਿ ਮੋਹਿਓ ਪ੍ਰਾਨੀ ਮਾਇਆ ਕਉ ਲਪਟਾਨਾ ॥
ਅਤਿ ਰਚਿਓ ਕਰਿ ਲੀਨੋ ਅਪੁਨਾ ਉਨਿ ਛੋਡਿ ਸਰਾਪਰ ਜਾਨਾ ॥3॥
ਬਿਨੁ ਗੋਬਿੰਦ ਅਵਰ ਸੰਗਿ ਨੇਹਾ ਓਹੁ ਜਾਣਹੁ ਸਦਾ ਦੁਹੇਲਾ ॥
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਗੁਰ ਇਹੈ ਬੁਝਾਇਓ ਪ੍ਰੀਤਿ ਪ੍ਰਭੂ ਸਦ ਕੇਲਾ ॥4॥2॥670॥
(ਤਜੇ ਹੈ=ਤਿਆਗ ਦੇਂਦੀ ਹੈ, ਮੀਨਾ=ਮੱਛੀ, ਜਿਨਿ=ਜਿਸ ਨੇ, ਸਿਉ=ਨਾਲ,
ਹੇਤੁ=ਪਿਆਰ, ਕਮਲ ਹੇਤਿ=ਕੌਲ=ਫੁੱਲ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ, ਉਨਿ=ਉਸ ਭੌਰੇ
ਨੇ, ਮਾਰਗੁ=ਰਸਤਾ, ਨਿਕਸਿ=ਨਿਕਲ ਕੇ, ਅਬ=ਹੁਣ,ਇਸ ਮਨੁੱਖਾ ਜਨਮ
ਵਿਚ, ਮੋਹੁ=ਪ੍ਰੇਮ, ਸਦ ਹੀ=ਸਦਾ ਹੀ, ਸਬਦੀ=ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ, ਚੀਨਾ=
ਪਛਾਣ ਲਿਆ, ਕਾਮਿ ਹੇਤਿ=ਕਾਮ=ਵਾਸ਼ਨਾ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ, ਕੁੰਚਰੁ=ਹਾਥੀ,
ਫਾਂਕਿਓ=ਫੜਿਆ ਗਿਆ, ਓਹੁ=ਉਹ ਹਾਥੀ, ਵਸਿ=ਵੱਸ ਵਿਚ, ਨਾਦ ਹੇਤਿ=
ਘੰਡੇਹੇੜੇ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ, ਕੁਰੰਕਾ=ਹਰਨ, ਬਿਦਾਰਾ=ਮਾਰਿਆ
ਗਿਆ, ਦੇਖਿ=ਦੇਖ ਕੇ, ਕੁਟੰਬੁ=ਪਰਵਾਰ, ਲੋਭਿ=ਲੋਭ ਵਿਚ, ਲਪਟਾਨਾ=
ਚੰਬੜਿਆ ਰਿਹਾ, ਅਤਿ ਰਚਿਓ=ਬਹੁਤ ਮਗਨ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਨਿ=ਉਸ
ਮਨੁੱਖ ਨੇ, ਸਰਾਪਰ=ਜ਼ਰੂਰ, ਸੰਗਿ=ਨਾਲ, ਨੇਹਾ=ਪਿਆਰ, ਦੁਹੇਲਾ=ਦੁੱਖੀ,
ਗੁਰਿ=ਗੁਰੂ ਨੇ, ਸਦ=ਸਦਾ, ਕੇਲਾ=ਆਨੰਦ)
ਕਮਲ ਹੇਤਿ ਬਿਨਸਿਓ ਹੈ ਭਵਰਾ ਉਨਿ ਮਾਰਗੁ ਨਿਕਸਿ ਨ ਪਾਇਓ ॥1॥
ਅਬ ਮਨ ਏਕਸ ਸਿਉ ਮੋਹੁ ਕੀਨਾ ॥
ਮਰੈ ਨ ਜਾਵੈ ਸਦ ਹੀ ਸੰਗੇ ਸਤਿਗੁਰ ਸਬਦੀ ਚੀਨਾ ॥1॥ਰਹਾਉ ॥
ਕਾਮ ਹੇਤਿ ਕੁੰਚਰੁ ਲੈ ਫਾਂਕਿਓ ਓਹੁ ਪਰ ਵਸਿ ਭਇਓ ਬਿਚਾਰਾ ॥
ਨਾਦ ਹੇਤਿ ਸਿਰੁ ਡਾਰਿਓ ਕੁਰੰਕਾ ਉਸ ਹੀ ਹੇਤ ਬਿਦਾਰਾ ॥2॥
ਦੇਖਿ ਕੁਟੰਬੁ ਲੋਭਿ ਮੋਹਿਓ ਪ੍ਰਾਨੀ ਮਾਇਆ ਕਉ ਲਪਟਾਨਾ ॥
ਅਤਿ ਰਚਿਓ ਕਰਿ ਲੀਨੋ ਅਪੁਨਾ ਉਨਿ ਛੋਡਿ ਸਰਾਪਰ ਜਾਨਾ ॥3॥
ਬਿਨੁ ਗੋਬਿੰਦ ਅਵਰ ਸੰਗਿ ਨੇਹਾ ਓਹੁ ਜਾਣਹੁ ਸਦਾ ਦੁਹੇਲਾ ॥
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਗੁਰ ਇਹੈ ਬੁਝਾਇਓ ਪ੍ਰੀਤਿ ਪ੍ਰਭੂ ਸਦ ਕੇਲਾ ॥4॥2॥670॥
(ਤਜੇ ਹੈ=ਤਿਆਗ ਦੇਂਦੀ ਹੈ, ਮੀਨਾ=ਮੱਛੀ, ਜਿਨਿ=ਜਿਸ ਨੇ, ਸਿਉ=ਨਾਲ,
ਹੇਤੁ=ਪਿਆਰ, ਕਮਲ ਹੇਤਿ=ਕੌਲ=ਫੁੱਲ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ, ਉਨਿ=ਉਸ ਭੌਰੇ
ਨੇ, ਮਾਰਗੁ=ਰਸਤਾ, ਨਿਕਸਿ=ਨਿਕਲ ਕੇ, ਅਬ=ਹੁਣ,ਇਸ ਮਨੁੱਖਾ ਜਨਮ
ਵਿਚ, ਮੋਹੁ=ਪ੍ਰੇਮ, ਸਦ ਹੀ=ਸਦਾ ਹੀ, ਸਬਦੀ=ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ, ਚੀਨਾ=
ਪਛਾਣ ਲਿਆ, ਕਾਮਿ ਹੇਤਿ=ਕਾਮ=ਵਾਸ਼ਨਾ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ, ਕੁੰਚਰੁ=ਹਾਥੀ,
ਫਾਂਕਿਓ=ਫੜਿਆ ਗਿਆ, ਓਹੁ=ਉਹ ਹਾਥੀ, ਵਸਿ=ਵੱਸ ਵਿਚ, ਨਾਦ ਹੇਤਿ=
ਘੰਡੇਹੇੜੇ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ, ਕੁਰੰਕਾ=ਹਰਨ, ਬਿਦਾਰਾ=ਮਾਰਿਆ
ਗਿਆ, ਦੇਖਿ=ਦੇਖ ਕੇ, ਕੁਟੰਬੁ=ਪਰਵਾਰ, ਲੋਭਿ=ਲੋਭ ਵਿਚ, ਲਪਟਾਨਾ=
ਚੰਬੜਿਆ ਰਿਹਾ, ਅਤਿ ਰਚਿਓ=ਬਹੁਤ ਮਗਨ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਨਿ=ਉਸ
ਮਨੁੱਖ ਨੇ, ਸਰਾਪਰ=ਜ਼ਰੂਰ, ਸੰਗਿ=ਨਾਲ, ਨੇਹਾ=ਪਿਆਰ, ਦੁਹੇਲਾ=ਦੁੱਖੀ,
ਗੁਰਿ=ਗੁਰੂ ਨੇ, ਸਦ=ਸਦਾ, ਕੇਲਾ=ਆਨੰਦ)
