BaBBu
Prime VIP
ਪਰਬਤ ਅੰਧਰਾ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਉੱਚੇ ਤੇ ਝਿੱਕੇ
ਊਠਾਂ ਤਾਈਂ ਬਹਾਵੰਦੇ ਜਿੱਦਾਂ ਕਰਵਾਨੀ ।
ਢਾਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੱਸਦੇ ਪਿੰਡ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ,
ਇਨ੍ਹਾਂ 'ਚੋਂ ਇਕ ਪਿੰਡ ਦੀ ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਕਹਾਣੀ ।
ਰੱਲਣ ਦੋਹਾਂ ਪਰਬਤਾਂ ਦੀਆਂ ਜਿੱਥੇ ਧਾਰਾਂ,
ਉੱਥੇ ਕਰਕੇ ਵੱਸਦਾ ਧਰਮ ਪੁਰ ਟਾਂਡਾ,
ਰੰਗਲੇ ਲਹਿੰਗੇ ਵਾਲੀਆਂ ਜਿੱਥੋਂ ਦੀਆਂ ਨਾਰਾਂ
ਦੂਰ ਦੂਰ ਤਕ ਹੁੱਗਿਆ ਹੈ ਨਾਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ।
ਵੱਸੋਂ ਭਾਵੇਂ ਪਿੰਡ ਦੀ ਦੋ ਸੌ ਤੋਂ ਥੱਲੇ,
ਬੰਦੇ ਐਪਰ ਸਾਰ ਦੇ ਏਥੋਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ।
ਦੇਸ਼ ਮੁਖਾਂ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਕਈ ਕੀਤੇ ਹੱਲੇ,
ਐਪਰ ਪੁੱਤਰ ਭੋਏਂ ਦੇ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹਾਰੇ ।
"ਭੌਂ ਉਤੇ ਕਿਉਂ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿਰਸਾਨਾਂ ਕਬਜ਼ਾ ?"
ਦੇਸ਼ ਮੁਖਾਂ ਨੇ ਸਾੜਿਆ ਤ੍ਰੈ ਵਾਰੀ ਟਾਂਡਾ ।
ਨਾਲ ਦਰਖਤਾਂ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਕਿਰਸਾਨਾਂ ਤਾਈਂ,
ਲੈ ਗਏ ਲਦ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਭ ਝੁੱਗਾ ਭਾਂਡਾ ।
ਏਸ ਘੋਲ ਵਿਚ ਮੁਕ ਗਏ ਟੱਬਰਾਂ ਦੇ ਟੱਬਰ,
ਐਪਰ ਲੋਕਾਂ ਭੋਏਂ ਦਾ ਕਬਜ਼ਾ ਨਾ ਛਡਿਆ ।
ਝਰਵਾਣੇ ਨੂੰ ਖਾ ਗਿਆ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸੱਬਰ,
ਲੋਕ-ਵਿਜੈ ਦਾ ਪਰਬਤਾਂ ਵਿਚ ਡੰਕਾ ਵਜਿਆ ।
ਏਨੇ ਵਿਚ ਇਕ ਸਾਥੀਆਂ ਦਾ ਜੱਥਾ ਆਇਆ,
ਏਥੋਂ ਦਿਆਂ ਬਹਾਦਰਾਂ ਦੀ ਲਿਖਣ ਕਹਾਣੀ ।
ਜੋਤੀਆ, ਪੁੱਤਰ ਮੰਗਲੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ,
ਵਿਹੜੇ ਉਸ ਦੇ ਜੁੜ ਗਈ ਇਕ ਤਗੜੀ ਢਾਣੀ ।
ਲੋਕ-ਵਿਜੈ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੇ ਆ ਰੱਤ ਮਘਾਈ,
ਰੰਗ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹੋ ਗਏ ਸਉਲੇ ਤੋਂ ਸੂਹੇ ।
ਪਰ ਝੁੱਗੀ 'ਚੋਂ ਵਾਜ਼ ਜਾਂ ਰੋਵਣ ਦੀ ਆਈ,
ਨਾਲ ਹੈਰਾਨੀ ਤ੍ਰਭਕ ਕੇ ਕੁਝ ਸਾਥੀ ਕੂਏ ।
ਜੋਤੀਆ, ਪੁੱਤਰ ਮੰਗਲੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ,
ਉੱਤਰ ਵਿਚ ਇਉਂ ਬੋਲਿਆ ਭਰ ਕੇ ਦੋਏ ਲੋਇਨ,
"ਦੇਸ ਅਸਾਡੇ ਵਿਚ ਹੈ ਇਹ ਰਸਮ ਪੁਰਾਣੀ,
ਵਿਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਬੁਢੀਆਂ ਗਲ ਮਿਲ ਕੇ ਰੋਇਨ !"
ਆਈ ਅਥਰੂ ਪੂੰਝਦੀ ਏਨੇ ਵਿਚ ਮੰਗਲੀ,
ਪੂਰੀਆਂ ਅੱਸੀ ਪੱਤਝੜਾਂ ਜਿਸ ਉਤੋਂ ਲੰਘੀਆਂ,
ਬੋਲੀ: "ਰੋਣਾ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿਚ ਹੈ ਰਸਮ ਅਸਾਡੀ,
ਰੋਣਾ ਪਰ ਨਾ ਜਾਣੀਏਂ ਵਿਚ ਦੁੱਖਾਂ ਤੰਗੀਆਂ ।
"ਭੌਂ-ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਜਾਂ ਪੁੱਜੀ ਸ਼ਿਖ ਉਤੇ,
ਵਿਚ ਕੁੜੱਕੀ ਜੋਤੀਆ ਦੁਸ਼ਟਾਂ ਨੇ ਫਾਹਿਆ,
ਰਜ਼ਾਕਾਰ ਫਿਰ ਚੜ੍ਹ ਪਏ ਹਲਕਾਏ ਕੁੱਤੇ,
ਪਿੰਡ ਦਵਾਲੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆ ਘੇਰਾ ਪਾਇਆ ।
"ਨਾਲ ਦਰਖ਼ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਿਆ,
ਫੇਰ ਲਿਆਏ ਸੋਮਲਾ, ਦੂਜੀ ਜਿੰਦ ਮੇਰੀ,
ਸੁੱਕੇ ਢੀਂਗਰ ਘੱਤ ਕੇ ਜੀਊਂਦੇ ਨੂੰ ਭੁੰਨਿਆਂ,
ਤਕਿਆ ਬੁੱਢੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ, ਪਰ ਹਿੰਜ ਨ ਕੇਰੀ ।
"ਤੀਜਾ ਪੁੱਤਰ ਸ਼ੰਕਰੂ ਫੜਿਆ ਦੋ ਵਾਰੀ,
ਚੌਥਾ ਥਾਨੂ, ਗੱਭਰੂ ਮਸ ਫੁਟੀ ਨਾ ਹਾਲੇ,
ਮਾਰ ਮਾਰ ਕੇ ਓਸ ਨੂੰ ਜਦ ਪੁਲਸ ਹਾਰੀ,
ਫੁੰਡਿਆ ਮੁੰਦਰੀ ਕੈਂਪ ਵਿਚ ਗੋਲੀ ਦੇ ਨਾਲੇ ।
"ਦਰਗਾ ਪੁਤਰ ਪੰਜਵਾਂ ਵੀਹ-ਸਾਲਾ ਕੈਦੀ,
ਛੇਵਾਂ ਕਿਸ਼ਨਾ ਜੇਲ੍ਹ 'ਚੋਂ ਕਲ ਛੁਟ ਕੇ ਆਇਆ,
ਸਤਵਾਂ ਸ਼ੇਰ ਜਨਾਰਦਨ ਉਹ ਪੋਤਾ ਮੇਰਾ,
ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਾਲ ਪੁਲੀਸ ਦੇ ਜੋ ਕਾਬੂ ਆਇਆ ।
"ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਜਨਾਰਦਨ ਨੂੰ ਢੇਰ ਤਸੀਹੇ,
ਤਾਂ ਵੀ ਮੇਰੇ ਪੋਤਰੇ ਦਾ ਮੱਚ ਨਾ ਮੋਇਆ,
ਵਲ ਪਹਾੜਾਂ ਲੈ ਤੁਰੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜਰਵਾਣੇ,
ਤਾਂ ਜੇ ਵਿਚ ਉਜਾੜ ਦੇ ਉਹ ਜਾਵੇ ਕੋਹਿਆ ।
ਊਠਾਂ ਤਾਈਂ ਬਹਾਵੰਦੇ ਜਿੱਦਾਂ ਕਰਵਾਨੀ ।
ਢਾਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੱਸਦੇ ਪਿੰਡ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ,
ਇਨ੍ਹਾਂ 'ਚੋਂ ਇਕ ਪਿੰਡ ਦੀ ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਕਹਾਣੀ ।
ਰੱਲਣ ਦੋਹਾਂ ਪਰਬਤਾਂ ਦੀਆਂ ਜਿੱਥੇ ਧਾਰਾਂ,
ਉੱਥੇ ਕਰਕੇ ਵੱਸਦਾ ਧਰਮ ਪੁਰ ਟਾਂਡਾ,
ਰੰਗਲੇ ਲਹਿੰਗੇ ਵਾਲੀਆਂ ਜਿੱਥੋਂ ਦੀਆਂ ਨਾਰਾਂ
ਦੂਰ ਦੂਰ ਤਕ ਹੁੱਗਿਆ ਹੈ ਨਾਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ।
ਵੱਸੋਂ ਭਾਵੇਂ ਪਿੰਡ ਦੀ ਦੋ ਸੌ ਤੋਂ ਥੱਲੇ,
ਬੰਦੇ ਐਪਰ ਸਾਰ ਦੇ ਏਥੋਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ।
ਦੇਸ਼ ਮੁਖਾਂ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਕਈ ਕੀਤੇ ਹੱਲੇ,
ਐਪਰ ਪੁੱਤਰ ਭੋਏਂ ਦੇ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹਾਰੇ ।
"ਭੌਂ ਉਤੇ ਕਿਉਂ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿਰਸਾਨਾਂ ਕਬਜ਼ਾ ?"
ਦੇਸ਼ ਮੁਖਾਂ ਨੇ ਸਾੜਿਆ ਤ੍ਰੈ ਵਾਰੀ ਟਾਂਡਾ ।
ਨਾਲ ਦਰਖਤਾਂ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਕਿਰਸਾਨਾਂ ਤਾਈਂ,
ਲੈ ਗਏ ਲਦ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਭ ਝੁੱਗਾ ਭਾਂਡਾ ।
ਏਸ ਘੋਲ ਵਿਚ ਮੁਕ ਗਏ ਟੱਬਰਾਂ ਦੇ ਟੱਬਰ,
ਐਪਰ ਲੋਕਾਂ ਭੋਏਂ ਦਾ ਕਬਜ਼ਾ ਨਾ ਛਡਿਆ ।
ਝਰਵਾਣੇ ਨੂੰ ਖਾ ਗਿਆ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸੱਬਰ,
ਲੋਕ-ਵਿਜੈ ਦਾ ਪਰਬਤਾਂ ਵਿਚ ਡੰਕਾ ਵਜਿਆ ।
ਏਨੇ ਵਿਚ ਇਕ ਸਾਥੀਆਂ ਦਾ ਜੱਥਾ ਆਇਆ,
ਏਥੋਂ ਦਿਆਂ ਬਹਾਦਰਾਂ ਦੀ ਲਿਖਣ ਕਹਾਣੀ ।
ਜੋਤੀਆ, ਪੁੱਤਰ ਮੰਗਲੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ,
ਵਿਹੜੇ ਉਸ ਦੇ ਜੁੜ ਗਈ ਇਕ ਤਗੜੀ ਢਾਣੀ ।
ਲੋਕ-ਵਿਜੈ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੇ ਆ ਰੱਤ ਮਘਾਈ,
ਰੰਗ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹੋ ਗਏ ਸਉਲੇ ਤੋਂ ਸੂਹੇ ।
ਪਰ ਝੁੱਗੀ 'ਚੋਂ ਵਾਜ਼ ਜਾਂ ਰੋਵਣ ਦੀ ਆਈ,
ਨਾਲ ਹੈਰਾਨੀ ਤ੍ਰਭਕ ਕੇ ਕੁਝ ਸਾਥੀ ਕੂਏ ।
ਜੋਤੀਆ, ਪੁੱਤਰ ਮੰਗਲੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ,
ਉੱਤਰ ਵਿਚ ਇਉਂ ਬੋਲਿਆ ਭਰ ਕੇ ਦੋਏ ਲੋਇਨ,
"ਦੇਸ ਅਸਾਡੇ ਵਿਚ ਹੈ ਇਹ ਰਸਮ ਪੁਰਾਣੀ,
ਵਿਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਬੁਢੀਆਂ ਗਲ ਮਿਲ ਕੇ ਰੋਇਨ !"
ਆਈ ਅਥਰੂ ਪੂੰਝਦੀ ਏਨੇ ਵਿਚ ਮੰਗਲੀ,
ਪੂਰੀਆਂ ਅੱਸੀ ਪੱਤਝੜਾਂ ਜਿਸ ਉਤੋਂ ਲੰਘੀਆਂ,
ਬੋਲੀ: "ਰੋਣਾ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿਚ ਹੈ ਰਸਮ ਅਸਾਡੀ,
ਰੋਣਾ ਪਰ ਨਾ ਜਾਣੀਏਂ ਵਿਚ ਦੁੱਖਾਂ ਤੰਗੀਆਂ ।
"ਭੌਂ-ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਜਾਂ ਪੁੱਜੀ ਸ਼ਿਖ ਉਤੇ,
ਵਿਚ ਕੁੜੱਕੀ ਜੋਤੀਆ ਦੁਸ਼ਟਾਂ ਨੇ ਫਾਹਿਆ,
ਰਜ਼ਾਕਾਰ ਫਿਰ ਚੜ੍ਹ ਪਏ ਹਲਕਾਏ ਕੁੱਤੇ,
ਪਿੰਡ ਦਵਾਲੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆ ਘੇਰਾ ਪਾਇਆ ।
"ਨਾਲ ਦਰਖ਼ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਿਆ,
ਫੇਰ ਲਿਆਏ ਸੋਮਲਾ, ਦੂਜੀ ਜਿੰਦ ਮੇਰੀ,
ਸੁੱਕੇ ਢੀਂਗਰ ਘੱਤ ਕੇ ਜੀਊਂਦੇ ਨੂੰ ਭੁੰਨਿਆਂ,
ਤਕਿਆ ਬੁੱਢੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ, ਪਰ ਹਿੰਜ ਨ ਕੇਰੀ ।
"ਤੀਜਾ ਪੁੱਤਰ ਸ਼ੰਕਰੂ ਫੜਿਆ ਦੋ ਵਾਰੀ,
ਚੌਥਾ ਥਾਨੂ, ਗੱਭਰੂ ਮਸ ਫੁਟੀ ਨਾ ਹਾਲੇ,
ਮਾਰ ਮਾਰ ਕੇ ਓਸ ਨੂੰ ਜਦ ਪੁਲਸ ਹਾਰੀ,
ਫੁੰਡਿਆ ਮੁੰਦਰੀ ਕੈਂਪ ਵਿਚ ਗੋਲੀ ਦੇ ਨਾਲੇ ।
"ਦਰਗਾ ਪੁਤਰ ਪੰਜਵਾਂ ਵੀਹ-ਸਾਲਾ ਕੈਦੀ,
ਛੇਵਾਂ ਕਿਸ਼ਨਾ ਜੇਲ੍ਹ 'ਚੋਂ ਕਲ ਛੁਟ ਕੇ ਆਇਆ,
ਸਤਵਾਂ ਸ਼ੇਰ ਜਨਾਰਦਨ ਉਹ ਪੋਤਾ ਮੇਰਾ,
ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਾਲ ਪੁਲੀਸ ਦੇ ਜੋ ਕਾਬੂ ਆਇਆ ।
"ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਜਨਾਰਦਨ ਨੂੰ ਢੇਰ ਤਸੀਹੇ,
ਤਾਂ ਵੀ ਮੇਰੇ ਪੋਤਰੇ ਦਾ ਮੱਚ ਨਾ ਮੋਇਆ,
ਵਲ ਪਹਾੜਾਂ ਲੈ ਤੁਰੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜਰਵਾਣੇ,
ਤਾਂ ਜੇ ਵਿਚ ਉਜਾੜ ਦੇ ਉਹ ਜਾਵੇ ਕੋਹਿਆ ।
