ਮੇਰੇ ਖ੍ਵਾਬੋਂ ਕੋ - ਸਾਹਿਰ ਲੁਧਿਆਨਵੀ

JUGGY D

BACK TO BASIC
ਮੇਰੇ ਖ੍ਵਾਬੋਂ ਕੇ ਝਰੋਕੋਂ ਕੋ ਸਜਾਨੇ ਵਾਲੀ
ਤੇਰੇ ਖ੍ਵਾਬੋਂ ਮੇਂ ਕਹੀਂ ਮੇਰਾ ਗੁਜ਼ਰ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ
ਪੂਛਕਰ ਅਪਨੀ ਨਿਗਾਹੋਂ ਸੇ ਬਤਾਦੇ ਮੁਝਕੋ
ਮੇਰੀ ਰਾਤੋਂ ਕੀ ਮੁਕ਼ੱਦਰ ਮੇਂ ਸਹਰ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ
ਚਾਰ ਦਿਨ ਕੀ ਯੇ ਰਫ਼ਾਕ਼ਤ ਜੋ ਰਫ਼ਾਕ਼ਤ ਭੀ ਨਹੀਂ
ਉਮਰ ਭਰ ਕੇ ਲਿਏ ਆਜ਼ਾਰ ਹੁਈ ਜਾਤੀ ਹੈ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਯੂੰ ਤੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ ਥੀ
ਅਬ ਤੋ ਹਰ ਸਾਂਸ ਗਿਰਾਂਬਾਰ ਹੁਈ ਜਾਤੀ ਹੈ
ਮੇਰੀ ਉਜੜੀ ਹੁਈ ਨੀਂਦੋਂ ਕੇ ਸ਼ਬਿਸਤਾਨੋਂ ਮੇਂ
ਤੂ ਕਿਸੀ ਖ੍ਵਾਬ ਕੇ ਪੈਕਰ ਕੀ ਤਰਹ ਆਈ ਹੈ
ਕਭੀ ਅਪਨੀ ਸੀ ਕਭੀ ਗ਼ੈਰ ਨਜ਼ਰ ਆਤੀ ਹੈ
ਕਭੀ ਇਖ਼ਲਾਸ ਕੀ ਮੂਰਤ ਕਭੀ ਹਰਜਾਈ ਹੈ
ਪ੍ਯਾਰ ਪਰ ਬਸ ਤੋ ਨਹੀਂ ਹੈ ਮੇਰਾ ਲੇਕਿਨ ਫਿਰ ਭੀ
ਤੂ ਬਤਾ ਦੇ ਕਿ ਤੁਝੇ ਪ੍ਯਾਰ ਕਰੂੰ ਯਾ ਨ ਕਰੂੰ
ਤੂਨੇ ਖ਼ੁਦ ਅਪਨੇ ਤਬੱਸੁਮ ਸੇ ਜਗਾਯਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹੇਂ
ਉਨ ਤਮੰਨਾਓ ਕਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕਰੂੰ ਯਾ ਨ ਕਰੂੰ
ਤੂ ਕਿਸੀ ਔਰ ਕੇ ਦਾਮਨ ਕੀ ਕਲੀ ਹੈ ਲੇਕਿਨ
ਮੇਰੀ ਰਾਤੇਂ ਤੇਰੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਸੇ ਬਸੀ ਰਹਤੀ ਹੈਂ
ਤੂ ਕਹੀਂ ਭੀ ਹੋ ਤੇਰੇ ਫੂਲ ਸੇ ਆਰਿਜ਼ ਕੀ ਕ਼ਸਮ
ਤੇਰੀ ਪਲਕੇਂ ਮੇਰੀ ਆਂਖੋਂ ਪੇ ਝੁਕੀ ਰਹਤੀ ਹੈਂ
ਤੇਰੇ ਹਾਥੋਂ ਕੀ ਹਰਾਰਤ ਤੇਰੇ ਸਾਂਸੋਂ ਕੀ ਮਹਕ
ਤੈਰਤੀ ਰਹਤੀ ਹੈ ਏਹਸਾਸ ਕੀ ਪਹਨਾਈ ਮੇਂ
ਢੂੰਢਤੀ ਰਹਤੀ ਹੈਂ ਤਖ਼ਈਲ ਕੀ ਬਾਹੇਂ ਤੁਝਕੋ
ਸਰਦ ਰਾਤੋਂ ਕੀ ਸੁਲਗਤੀ ਹੁਈ ਤਨਹਾਈ ਮੇਂ
ਤੇਰਾ ਅਲਤਾਫ਼-ਓ-ਕਰਮ ਏਕ ਹਕ਼ੀਕ਼ਤ ਹੈ ਮਗਰ
ਯੇ ਹਕ਼ੀਕ਼ਤ ਭੀ ਹਕ਼ੀਕ਼ਤ ਮੇਂ ਫ਼ਸਾਨਾ ਹੀ ਨ ਹੋ
ਤੇਰੀ ਮਾਨੂਸ ਨਿਗਾਹੋਂ ਕਾ ਯੇ ਮੋਹਤਾਤ ਪਯਾਮ
ਦਿਲ ਕੇ ਖ਼ੂੰ ਕਾ ਏਕ ਔਰ ਬਹਾਨਾ ਹੀ ਨ ਹੋ
ਕੌਨ ਜਾਨੇ ਮੇਰੀ ਇਮ੍ਰੋਜ਼ ਕਾ ਫ਼ਰਦਾ ਕ੍ਯਾ ਹੈ
ਕ਼ੁਬਰਤੇਂ ਬੜ ਕੇ ਪਸ਼ੇਮਾਨ ਭੀ ਹੋ ਜਾਤੀ ਹੈ
ਦਿਲ ਕੇ ਦਾਮਨ ਸੇ ਲਿਪਟਤੀ ਹੁਈ ਰੰਗੀਂ ਨਜ਼ਰੇਂ
ਦੇਖਤੇ ਦੇਖਤੇ ਅੰਜਾਨ ਭੀ ਹੋ ਜਾਤੀ ਹੈ
ਮੇਰੀ ਦਰਮਾਂਦਾ ਜਵਾਨੀ ਕੀ ਤਮਾਓਂ ਕੇ
ਮੁਜਮਹਿਲ ਖ੍ਵਾਬ ਕੀ ਤਾਬੀਰ ਬਤਾ ਦੇ ਮੁਝਕੋ
ਤੇਰੇ ਦਾਮਨ ਮੇਂ ਗੁਲਿਸਤਾਂ ਭੀ ਹੈ, ਵੀਰਾਨੇ ਭੀ
ਮੇਰਾ ਹਾਸਿਲ ਮੇਰੀ ਤਕ਼ਦੀਰ ਬਤਾ ਦੇ ਮੁਝਕੋ
 
Top