ਕਿਤੇ ਭਾਰਤਾ ਉਠਕੇ ਤੇਗ ਫੜ ਤੂੰ, ਦਸ ਦੇਹ ਹੁਣ ਕਸਬ ਕਮ&

ਕਿਤੇ ਭਾਰਤਾ ਉਠਕੇ ਤੇਗ ਫੜ ਤੂੰ, ਦਸ ਦੇਹ ਹੁਣ ਕਸਬ ਕਮਾਲ ਆਪਣਾ ।
ਮੁੜਕੇ ਜੀਉਂਦਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਦਰਜ ਹੋਜਾ, ਪੈਰ ਥਿੜਕਿਆ ਤੇਰਾ ਸੰਭਾਲ ਆਪਣਾ ।
ਨਿਗ੍ਹਾ ਨਾਲ ਮੰਦੀ ਤੈਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਜੋ, ਰੋਹਬ ਦਾਬ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਬਹਾਲ ਆਪਣਾ ।
ਕੋਹਿ ਨੂਰ ਹੀਰਾ ਤੇਰਾ ਗਿਆ ਕਿਥੇ, ਬਾਬਾ ਬ੍ਰਿਧ ਹੁਣ ਉਠ ਕੇ ਭਾਲ ਆਪਣਾ ।
ਕਦੇ ਭੁਖਿਆਂ ਨੂੰ ਪੌਂਦਾ ਭਿਖਯਾ ਸੀ, ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਸੀ ਉੱਘਾ ਦਾਤਾਰ ਸਾਰੇ ।
ਐਸਾ ਸਮੇਂ ਨੇ ਆਣਕੇ ਗੇੜ ਲਾਇਆ, ਅੱਜ ਆਖਦੇ ਲੋਕ ਮੁਰਦਾਰ ਸਾਰੇ ।

ਹਿੰਦੂ ਮੋਮਨੋਂ ਹਿੰਦ ਦੇ ਨੌ ਨਿਹਾਲੋ, ਕਰਦੇ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਜੇਹੜਾ ।
ਝਗੜੇ ਦੀਨ ਤੇ ਮਜ਼੍ਹਬ ਦੇ ਝਗੜਦੇ ਹੋਂ, ਕੋਈ ਦਸਦਾ ਨਹੀਂ ਕੌਮੀ ਰੋਗ ਜੇਹੜਾ ।
ਯੋਰਪ ਅਤੇ ਜਾਪਾਨ ਦੇ ਵਲ ਦੇਖੋ, ਕਰਦੇ ਕੰਮ ਨਾ ਦਿਸੇ ਅਯੋਗ ਜੇਹੜਾ ।
ਕਿਉਂ ਨਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦੇ, ਕਾਹਨੂੰ ਵਰਤਦਾ ਅਸਾਂ ਤੇ ਸੋਗ ਜੇਹੜਾ ।
ਮੁਲਕ ਲਏ ਬਿਨ ਰਹਾਂਗੇ ਮੂਲ ਨਾਹੀਂ, ਪ੍ਰਣ ਧਾਰਕੇ ਖਾਵੋ ਸੁਗੰਦ ਭਾਈਓ ।
ਵੇਲਾ ਬੀਤਿਆ ਫੇਰ ਹੱਥ ਆਵਣਾ ਨਹੀਂ, ਭੰਨੋ ਉਠ ਫਰੰਗ ਦੇ ਦੰਦ ਭਾਈਓ ।

ਝਗੜੇ ਮੁਕਣੇ ਨਹੀਂ ਜਦੋਂ ਤਕ ਮਿਲਕੇ, ਇਸ ਫਰੰਗ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰੋਂਗੇ ਨਾ ।
ਉਦੋਂ ਤਕ ਨਾ ਸੁਖ ਅਰਾਮ ਹੋਸਨ, ਜਦੋਂ ਤਕ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਮਰੋਂਗੇ ਨਾ ।
ਵਡੀ ਕੌਮ ਅੱਗੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾਹੀਂ, ਜੇਕਰ ਵਾਂਗ ਬਹਾਦਰਾਂ ਡਰੋਗੇ ਨਾ ।
ਪਹਿਲੇ ਦੇਖਲੌ ਮੁਲਕ ਅਜ਼ਾਦ ਕਰਕੇ, ਅੱਜ ਵਾਂਗ ਪਏ ਦੁਖੜੇ ਭਰੋਗੇ ਨਾ ।
ਪੈਣ ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਨਾ ਫੁਟ ਦੇਵੋ, ਛਾਤੀ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਦੀ ਤੀਰ ਲਾਈ ਚਲੋ ।
ਆਖਰ ਹੋਵਸੀ ਫਤੇਹ ਜ਼ਰੂਰ ਸਾਡੀ, ਹਿੰਦੀ ਸਾਰੇ ਮਿਲਕੇ ਜ਼ੋਰ ਲਗਾਈ ਚਲੋ ।