ਹਿੰਦੀ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦਾ ਆਖਰੀ ਸੰਦੇਸਾ

ਹਿੰਦੋਸਤਾਨੀਓ ਰਖਣਾਂ ਯਾਦ ਸਾਨੂੰ, ਕਿਤੇ ਦਿਲ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਭੁਲਾ ਜਾਣਾ ।
ਖਾਤਰ ਵਤਨ ਦੀ ਚੜ੍ਹੇ ਹਾਂ ਫਾਂਸੀਆਂ ਤੇ, ਦੇਖ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਘਬਰਾ ਜਾਣਾ ।
ਮੌਤ ਅਸਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੌਮ ਦੀ ਹੈ, ਫ਼ਰਜ਼ ਆਪਣਾ ਅਸੀਂ ਨਿਭਾ ਜਾਣਾ ।
ਸਾਡੀ ਯਾਦ ਨੇ ਵਤਨ ਸਪੁਤਰਾਂ ਨੂੰ, ਇਸ਼ਕ ਵਤਨ ਦਾ ਅੰਤ ਨੂੰ ਲਾ ਜਾਣਾ ।
ਸਾਡਾ ਜਿਸਮ ਇਹ ਵਤਨ ਦੀ ਖ਼ਾਕ ਪਿਯਾਰੀ, ਇਸਨੂੰ ਵਤਨ ਦੇ ਵਿਚ ਮਿਲਾ ਜਾਣਾ ।
ਕੁਛ ਮਰ ਗਏ ਹਾਂ ਕੁਛ ਜੇਹਲ ਚਲੇ, ਪਿਛੋਂ ਤੁਸਾਂ ਨਾ ਮੁਖ ਪਰਤਾ ਜਾਣਾ ।
ਕਦੇ ਦੇਖ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੀ ਕਬਰ ਵੱਲੇ, ਦੋ ਦੋ ਫੁਲ ਪ੍ਰੇਮ ਦੇ ਪਾ ਜਾਣਾ ।
ਚਿਤ ਰਹੇ ਅਡੋਲ ਨਾ ਡੋਲ ਜਾਵੇ, ਨੀਰ ਅੱਖੀਆਂ ਤੋਂ ਨਾ ਬਹਾ ਜਾਣਾ ।
ਦੇਸ਼ ਵਾਸੀਓ ਚਮਕਿਓ ਚੰਦ ਵਾਂਗੂੰ, ਕਿਤੇ ਬਦਲੀਆਂ ਹੇਠ ਨਾ ਆ ਜਾਣਾ ।
ਬਣਕੇ ਫੁਲ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦਾ ਟਹਿਕ ਪੈਣਾ, ਜ਼ੁਲਮ ਨਾਲ ਨਾ ਕਿਤੇ ਕੁਮਲਾ ਜਾਣਾ ।
ਦਿਤਾ ਪਾੜ ਸਾਨੂੰ ਕੌਮੀ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਨੇ, ਮੁਲਕ ਵਾਸਤੇ ਮਿਲ ਮਿਲਾ ਜਾਣਾ ।
ਜੇੜ੍ਹੀ ਜ਼ੁਲਮ ਤੋਂ ਹੋਈ ਏ ਅੱਗ ਪੈਦਾ, ਇਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਭੀ ਜ਼ਰਾ ਚਮਕਾ ਜਾਣਾ ।
ਬੁਰੀ ਮੌਤ ਮਰਿਓ ਨਾ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਕੇ, ਬਣ ਕੇ ਮਰਦ ਮੈਦਾਨ ਤਪਾ ਜਾਣਾ ।
ਵਤਨ ਸੇਵਕਾਂ ਨੂੰ ਮੰਦਾ ਬੋਲਿਓ ਨਾ, ਕਿਤੇ ਦੇਖਨਾ ਦਿਲ ਦੁਖਾ ਜਾਣਾ ।
ਮੂਲਾ ਸਿੰਘ, ਨਵਾਬ ਤੇ ਅਮਰ ਵਾਂਗੂੰ, ਦੀਨਾ ਨਾਥ ਨਾ ਕਿਸੇ ਕਹਾ ਜਾਣਾ ।
ਪਹਿਲੇ ਸਮਝ ਲੈਣਾ ਰਸਤਾ ਕਠਨ ਯਾਰੋ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਦੇਖ ਕੇ ਨਾ ਥਰ ਥਰਾ ਜਾਣਾ ।
ਪੁੱਤਰ ਸ਼ੇਰਾਂ ਦੇ ਗੱਜਿਓ ਸ਼ੇਰ ਵਾਂਗੂੰ, ਗਿਦੜ ਵਾਂਗ ਨਾ ਦੁੰਬ ਦਬਾ ਜਾਣਾ ।
ਦੁਸ਼ਮਨ ਅਸਾਂ ਦਾ ਬਹੁਤ ਬਦਮਾਸ਼ ਜ਼ਾਲਮ, ਧੋਖਾ ਏਸ ਦਾ ਤੁਸਾਂ ਨਾ ਖਾ ਜਾਣਾ ।
ਸਾਰੇ ਜਗ ਤੋਂ ਬੁਰਾ ਮਕਾਰ ਝੂਠਾ, ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਹੋ ਵਾਰ ਬਚਾ ਜਾਣਾ ।
ਜੇਹਲਾਂ ਹੈਨ ਕਾਲਜ ਵਤਨ-ਸੇਵਕਾਂ ਦੇ, ਇਥੇ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਲਿਖਾ ਜਾਣਾ ।
ਸੰਨਦ ਮਿਲੇ ਫਾਂਸੀ ਇਸ ਸਕੂਲ ਵਿਚੋਂ, ਇਥੋਂ ਪਾਸ ਹੋਇਆ ਕੀ ਖਤਾ ਜਾਣਾ ।
ਹੁੰਦੇ ਫੇਲ ਬੌਹਤੇ ਐਪਰ ਪਾਸ ਥੋੜ੍ਹੇ, ਵਤਨ ਵਾਲੀਓ ਚਿਤ ਨਾ ਚਾ ਜਾਣਾ ।
ਹਿੰਦੋਸਤਾਨ ਸਾਡਾ ਅਸੀਂ ਹਿੰਦ ਵਾਸੀ, ਸਬਕ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਿਖਾ ਜਾਣਾ ।
ਪਿਆਰੇ 'ਪਰੀਤਮਾ' ਚਲੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਜਿਥੇ, ਏਸੇ ਰਾਸਤੇ ਤੁਸਾਂ ਭੀ ਆ ਜਾਣਾ ।