ਨਾਮੁਮਕਿਨ

ਭੂੰਡਾ ਇਕ ਦੌੜਦਾ ਭਜਦਾ, ਪਾਸ ਪਤੰਗਿਆਂ ਆਯਾ
ਕਹਿਣ ਲਗਾ ਓ ਮੇਰੇ ਭਾਈਓ, ਕਯੋਂ ਜੇ ਪ੍ਰੇਮ ਭੁਲਾਯਾ ?
ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਹਨ ਜਗ ਪਏ ਦੀਵੇ ਵਾਹਵਾ ਲਟ ਲਟ ਕਰਦੇ
ਪ੍ਰੇਮੀ ਬੀਰ ਪਤੰਗੇ ਭਜ ਭਜ ਪਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਮਰਦੇ
ਸੁਸਤਾਂ ਵਾਂਗ ਤੁਸੀਂ ਹੋ ਬੈਠੇ, ਖ਼ਬਰੇ ਕੀ, ਜੇ ਹੋਯਾ ?
ਇਓਂ ਜਾਪੇ ਕਿ ਇਸ਼ਕ ਤੁਹਾਡਾ ਹੈ ਸੋਯਾ ਯਾ ਮੋਯਾ !
ਉਠੋ, ਤਿਆਗੋ ਸੁਸਤੀ ਫ਼ੌਰਨ ਸਫਲਾ ਜਨਮ ਕਰਾਓ
ਦਰਸ਼ਨ ਪਾਓ, ਸੀਸ ਝੁਕਾਓ, ਪਯਾਰੇ ਤੋਂ ਬਲ ਜਾਓ !
ਜੋਸ਼ ਨਾਲ ਸਭ ਭਰੇ ਪਤੰਗੇ, ਇਕ ਦਮ ਉੱਠਣ ਲੱਗੇ
ਕਰਕੇ ਖ਼ਯਾਲ 'ਸ਼ਮ੍ਹਾਂ' ਦਾ, ਮਸਤੀ ਵਿਚ ਹੀ ਕੁੱਠਣ ਲੱਗੇ
ਪਰ ਇਕ ਬਿਰਧ ਪਤੰਗੇ ਨੇ ਉਠ ਕਿਹਾ ਕਰੋ ਕੁਝ ਜੇਰਾ
ਫਿਰ ਭੂੰਡੇ ਨੂੰ ਪੁਛਿਆ ਤੂੰ ਹੈਂ ਕੌਣ ? ਨਾਮ ਕੀ ਤੇਰਾ ?
ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਮੈਂ ਵੀਰ ਤੁਹਾਡਾ, ਪੁਸ਼ਤੋ-ਪੁਸ਼ਤ ਪਤੰਗਾ
ਖ਼ੁਸ਼ਖ਼ਬਰੀ ਹਾਂ ਦੱਸਣ ਆਯਾ, ਫ਼ਰਜ਼ ਸਮਝਕੇ ਚੰਗਾ !
ਬਿਰਧ ਪਤੰਗੇ ਕਿਹਾ, ਮੂਰਖਾ, ਝੂਠ ਪਿਆ ਕਯੋਂ ਬੋਲੇਂ ?
ਕਯੋਂ ਸਾਨੂੰ ਭਰਮਾਣਾ ਚਾਹੇਂ ? ਲੂਣ ਪਿਆ ਕਯੋਂ ਤੋਲੇਂ ?
ਯਾ ਤਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਜਗੇ ਨਹੀਂ ਦੀਵੇ, ਯਾ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤੰਗਾ
ਵਰਨਾ ਪਯਾਸਾ ਕਯੋਂ ਤੂੰ ਰਹਿੰਦੋਂ ? ਦੇਖ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਗੰਗਾ ?
ਦੀਵੇ ਜਗਦੇ ਵੇਖ ਪਤੰਗਾ ਜਯੂੰਦਾ ਨਾ ਮੁੜ ਜਾਵੇ
ਭਜ ਜਾ ਏਥੋਂ, ਮੈਨੂੰ ਤੈਥੋਂ ਬੂ ਧੋਖੇ ਦੀ ਆਵੇ !
ਤੜਪ ਗਿਆ ਦਿਲ 'ਸੁਥਰੇ' ਦਾ ਸੁਣ ਸਿਦਕ ਪਤੰਗੇ ਵਾਲਾ
ਨਾਮੁਮਕਿਨ, ਪ੍ਰੇਮੀ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਿਖ ਮਤਵਾਲਾ
ਨੂਰ, ਸਾੜ ਤਸਕੀਨ ਦਏ ਜੋ ਦਿਲ ਜਿੱਤ ਕਰੇ ਦੀਵਾਨਾ
ਓਸ ਸ਼ਮ੍ਹਾਂ ਦਾ 'ਸੁਥਰਾ' ਬਣਿਆ ਸਦਾ ਲਈ ਪਰਵਾਨਾ ।