ਕਦੇ ਮੰਗਿਆਂ ਮਿਲਨ ਆਜ਼ਾਦੀਆਂ ਨਾ, ਹੁੰਦੇ ਤਰਲਿਆਂ ਨ&#26

ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਖ਼ਲਕ ਖ਼ੁਦਾਇ ਦੀ ਵਸਦੀ ਏ, ਮੰਦਾ ਕੌਮ ਮੇਰੀ ਤੇਰਾ ਹਾਲ ਅੜੀਏ ।
ਪਾਟੇ ਕਪੜੇ ਜਿਸਮ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋਇਆ, ਹੋਈਓਂ ਹਾਲ ਥੀਂ ਅਜ ਬੇਹਾਲ ਅੜੀਏ ।
ਦਗ਼ਾ ਦੇ ਗੁਲਾਮੀ ਨੇ ਫੰਦ ਲੀਤੀ, ਡਾਢਾ ਪਾਇਆ ਸਿਯਾਦ ਨੇ ਜਾਲ ਅੜੀਏ ।
ਫਾਕੇ ਕਟਨੀਏਂ ਦਿਨ ਰਾਤ ਬੈਠੀ, ਨਿਤ ਖਾਣ ਪਲੇਗ ਤੇ ਕਾਲ ਅੜੀਏ ।

ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਅਕਲ ਤੇ ਸ਼ਕਲ ਦਾ ਸਾਫ਼ ਨਾਹੀਂ, ਨਹੀਂ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਖ਼ਾਬ ਖ਼ਿਆਲ ਅੜੀਏ ।
ਸਾਥੀ ਲੰਘਦੇ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਅਉਣ ਤੈਨੂੰ, ਕੇਹੀ ਫੜੀ ਬੀਮਾਰਾਂ ਦੀ ਚਾਲ ਅੜੀਏ ।
ਜੁਸੇ ਜੋਸ਼ ਨੂੰ ਛਡਕੇ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਈਓਂ, ਭੁਲ ਗਏ ਤਲਵਾਰ ਤੇ ਢਾਲ ਅੜੀਏ ।
ਠੂਠਾ ਲਈ ਗ਼ਦਾਰਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਫਿਰਦੀ, ਦਰ ਦਰ ਕਰੇਂ ਆਜ਼ਾਦੀ ਸਵਾਲ ਅੜੀਏ ।

ਕਦੇ ਮੰਗਿਆਂ ਮਿਲਨ ਆਜ਼ਾਦੀਆਂ ਨਾ, ਹੁੰਦੇ ਤਰਲਿਆਂ ਨਾਲ ਨਾ ਰਾਜ ਲੋਕੋ ।
ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਨਾ ਦੂਰ ਹੋਵੇ, ਸ਼ਾਂਤਮਈ ਨਾ ਕੋਈ ਇਲਾਜ ਲੋਕੋ ।
ਖਾਤਰ ਆਪਣੇ ਹਕ ਦੇ ਲੜਨ ਜੇਹੜੇ, ਸੌਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਗ ਤੇ ਕਾਜ ਲੋਕੋ ।
ਪਿਆਰੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਆਜ਼ਾਦੀ ਹੈ ਜਾਨ ਨਾਲੋਂ, ਕੌਮਾਂ ਉਹਨਾਂ ਹੀ ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਤਾਜ ਲੋਕੋ ।

ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਨਾ ਹੋਣਗੇ ਲਾਲ ਪੈਦਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਾਝ ਸੇਵਾ ਕੋਈ ਕਾਰ ਨਾਹੀਂ ।
ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਨਾ ਛੂਤ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤ ਛੱਡੋਂ, ਸਿੱਖੋ ਤੋਪ ਬੰਦੂਕ ਦੇ ਵਾਰ ਨਾਹੀਂ ।
ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਨਾ ਹੌਸਲਾ ਧਾਰ ਹੁੰਦੇ, ਇਟ ਚੁਕਦੇ ਨੂੰ ਪੱਥਰ ਮਾਰ ਨਾਹੀਂ ।
ਯਾਦ ਰਖਣੇ ਸੁਖ਼ਨ ਪਰਦੇਸੀਆਂ ਦੇ, ਕਦੇ ਹੋਵਣੀ ਸਾਡੀ ਛੁਟਕਾਰ ਨਾਹੀਂ ।