ਕਿਰਨਾਂ ਦਾ ਜਨਮ

ਤੂੰ ਬੇਦਰਦੀ ਹੋ !
ਤੂੰ ਬੇਦਰਦੀ ਹੋ, ਦੁੱਖ ਦਰਦਾਂ ਦਾ, ਕਿਸ ਦੇ ਕੋਲ ਸੁਣਾਵਾਂ ।
ਮੇਰੇ ਮਗਰ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਲੱਗਿਆ, ਭੁੱਖ ਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਛਾਵਾਂ ।
ਮੈਂ ਮਰ ਜਾਂ ਤਾਂ ਬੇਸ਼ਕ ਮਰ ਜਾਂ, ਨਾ ਮਰਦਾ ਪ੍ਰਛਾਵਾਂ ।
ਤੂੰ ਬੇਦਰਦੀ ਹੋ !

ਤੇਰੇ ਝੂਠੇ ਵਾਅਦੇ ਦੀ ਮੁੱਠ, ਸੱਖਣੇ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਪਾਵਾਂ ।
ਢਿੱਡ ਹੈ ਕਿ ਬਸ ਫਿਰ ਵੀ ਨਿਕਲਣ, ਇਸ ਤੋਂ ਹੌਕੇ ਹਾਵਾਂ ।
ਤੂੰ ਬੇਦਰਦੀ ਹੋ !

ਕਰਚ ਲਤੜ ਲਤੜ ਕੇ ਲੰਘੇ, ਪੈਰ ਬਿਆਈਆਂ ਪਾਟੇ ।
ਆ ਕਣਕਾਂ ! ਦੇ ਮੱਥਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ,ਸਿੰਮਦਾ ਖੂਨ ਵਿਖਾਵਾਂ ।
ਤੂੰ ਬੇਦਰਦੀ ਹੋ !

ਸ਼ੌਕ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਦੌਰ ਤੇਰੇ ਦਾ,ਕਦਮ ਕਦਮ 'ਤੇ ਪਹਿਰਾ ।
ਫਿਰ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਉੱਗਿਆ ਸੂਰਜ ਕਿਹੜੀ ਕੂਟ ਛਿਪਾਵਾਂ ।
ਤੂੰ ਬੇਦਰਦੀ ਹੋ !

ਅੱਟਣਾ ਵਾਲੇ ਮੁੱਕਿਆਂ ਦੀ ਜਦ, ਕੰਧ ਮਹਿਲ ਤੇ ਕੜਕੀ ।
ਫਿਰ ਨਾ ਸੌਂ ਸਕਣ ਬੇ-ਗ਼ਮ ਹੋ, ਤੇਰੀਆਂ ਭੈਣਾਂ, ਮਾਵਾਂ ।
ਤੂੰ ਬੇਦਰਦੀ ਹੋ !

ਹੁਣ ਮੁੜ੍ਹਕੇ ਦੀ ਧੁੱਪ ਮੁੜਗੀ, ਕਰ ਕੇ ਕਤਲ ਹਨੇਰੇ ।
ਤਾਹੀਉਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕੁਟੀਆ, ਆਦਰ ਲਈ ਸਜਾਵਾਂ ।
ਤੂੰ ਬੇਦਰਦੀ ਹੋ !