ਸੋਚ ਮੇਰੀ ਓਹਦੇ ਵਿਚ ਹੀ ਕਿਉਂ ਰਹਿੰਦੀ ਆ, ਕਲਮ ਮੇਰੀ ਨਾਮ ਓਹਦਾ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਕਿਉਂ ਲੈਂਦੀ ਆ, ਦਿੱਤੇ ਹੋਣੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਓਹਨੇ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ ਜ਼ਰੂਰ, ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਏਨੀ ਗੂੜੀ ਸਾਂਝ ਏਵੇਂ ਥੋੜੇ ਪੈਂਦੀ ਆ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਮਰ-ਮੁੱਕ ਜਾਣਾ ਸੀ ਕਦੋਂ ਦਾ, ਪਰ ਮੈਨੂ ਰੁਲ਼ਦਾ ਵੇਖਣ ਦੀ ਖਵਾਹਿਸ਼ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸ਼ਾਯਦ ਅਜੇ ਰਹਿੰਦੀ...