ਘਰ ਦੀ ਮੌਲਸਰੀ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ, ਤਰਿਹਾਈ ਤੇ ਮੁਰਝਾਈ

ਘਰ ਦੀ ਮੌਲਸਰੀ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ, ਤਰਿਹਾਈ ਤੇ ਮੁਰਝਾਈ।
ਸੜਕਾਂ ਕੰਢੇ ਕਿੱਕਰਾਂ ਨੂੰ, ਪਾਣੀ ਦੇਵੇ ਮਨ ਹਰਜਾਈ।

ਸਿਖ਼ਰ ਦੁਪਹਿਰੇ, ਸੜਦੀ ਰੁੱਤੇ, ਸੁੱਕੇ ਅੰਬਰ, ਮੀਂਹ ਵਰ੍ਹਿਆ,
ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਜਦੋਂ ਵੀ ਆਈ, ਇਕ ਮੌਸਮ ਬਣ ਕੇ ਆਈ।

ਨਾ ਉਹ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ, ਨਾ ਹਰਿਆਲੀ, ਨਾ ਟੀਸੀ ਦਾ ਮਾਣ ਰਿਹੈ,
ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਡਿਗਿਆ ਪੱਤਾਂ ਤਾਈਂ, ਮੁੜ ਮੁੜ ਛੇੜੇ ਪੁਰਵਾਈ।

ਘਰ ਘਰ ਦੀਵਾਰਾਂ 'ਤੇ ਦੋਸਤ, ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਹੈ ਤਸਵੀਰ ਬਣੀ,
ਲੀਕ ਲਹੂ ਦੀ 'ਨੇਰੇ ਵਿਚ ਜੋ, ਤੂੰ ਤੇ ਮੈਂ ਰਲ ਸੀ ਪਾਈ।

ਇਹ ਮੌਸਮ ਦਾ ਫੇਰ ਹੈ ਜਾਂ ਫਿਰ, ਟੂਣਾ ਤੇਰੇ ਬਿਰਹਾ ਦਾ,
ਕੰਵਲਾਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਕਦੇ ਨਾ ਡਿੱਠਾ, ਜਦ ਉੱਗੀ, ਉੱਗੀ ਕਾਈ।

ਇਸ ਬਸਤੀ 'ਚੋਂ ਚੁੱਪ ਚਪੀਤਾ, ਮੈਂ ਕਿਧਰੇ ਤੁਰ ਚਲਿਆ ਹਾਂ,
ਅਪਣੇ ਸੁੰਨੇ, ਨ੍ਹੇਰੇ ਘਰ ਨੂੰ, ਸੌਂਪ ਕੇ ਅਪਣੀ ਤਨਹਾਈ।

ਧੁੱਪ ਜਿਹਾ ਰੰਗ ਜਦ ਤੋਂ ਹੋਇਐ, ਜੰਗਲ ਦੀ ਖ਼ੁਰਮਾਨੀ ਦਾ,
ਉਸ ਦੇ ਰਸੇ ਬਦਨ 'ਤੇ ਹਰ ਇਕ ਤੋਤੇ ਦੀ ਅੱਖ ਲਲਚਾਈ।