Und3rgr0und J4tt1
Prime VIP
'ਜੋ ਮੰਗੋਗੇ, ਉਹੀ ਮਿਲੇਗਾ' ਇਹ ਨਾਅਰਾ, ਇਹ ਐਲਾਨ, ਇਹ ਗੱਲ ਬਿਜਨਸ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਦਿਖਣ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨ੍ਹੀ ਵੀ ਲੁਭਾਵਨੀ ਲੱਗੇ, ਲੇਕਿਨ ਮੰਗਣ ਵਾਲੇ ਨੇ ' ਕੀ ਮੰਗਣਾ ਹੈ', ਇਸ ਦੀ ਸਹੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਤਾਂ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਕਦੇ - ਕਦੇ ਉਸ ਦਾ ਗਲਤ ਫਾਇਦਾ ਵੀ ਉਠਾ ਸਕਦੇ ਹਨ. :cat
ਇਸ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਇੱਕ ਭਿਖਾਰੀ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਇਆ. ਉਂਝ ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਪ੍ਰੋਫੈਸ਼ਨਲ ਬਜ਼ੁਰਗ ਭਿਖਾਰੀ ਹੀ ਸੀ. ਲੇਕਿਨ ਭੀਖ ਮੰਗਨ ਦੇ ਪੇਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਸਮਝ ਜਰੂਰੀ ਹੈ. ਇਸ ਗੱਲ ਦੇ ਨਾਲ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇਮਪ੍ਰੈਸ ਕਰਨ ਦੇ ਲਈ ਨਵੀਂ ਭਾਸ਼ਾ, ਨਵਾਂ ਲਹਿਜਾ, ਨਵੀਂ 'ਜਾਰ ਗੋਨ' ਉਸ ਨੇ ਇਸਤੇਮਾਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ .
ਉਸ ਦੇ ਹੋਰ ਸਾਥੀ, ਜੋ ਰੇਲ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਾਣੇ ਗਾ ਕੇ ਭੀਖ ਮੰਗਦੇ ਸੀ, ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਸੀ. ਉਹ ਨਵੇਂ - ਨਵੇਂ ਫਿਲਮੀ ਗਾਣੇ, ਪਾਪ ਮਿਊਜ਼ਿਕ, ਰਿਮਿਕਸ ਗਾਣੇ ਆਪਣੇ - ਆਪਣੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਗਾਉਂਦੇ ਅਤੇ ਯਾਤਰੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਿਰਵਾਹ ਦੇ ਲਈ ਪੈਸੇ ਦੇ ਦਿੰਦੇ. ਲੇਕਿਨ ਇਹ ਵਿਚਾਰਾ ਭੂਤਕਾਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਿਹਾ. ਪੱਥਰ ਦੇ ਦੋ ਚਪਟੇ ਟੁੱਕੜਿਆਂ ਨਾਲ ਟਿਕ - ਟਿਕ - ਟਿਕ ਵਜਾਉਂਦੇ ਉਹ ਪੁਰਾਣੇ ਗਾਣੇ ਹੀ ਗਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ. ਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਗਾਣੇ ਨੇ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਧੰਦਾ ਹੀ ਚੌਪਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਉਹ ਗਾਣਾ ਸੀ.
' ਪਹਿਲਾਂ ਪੈਸਾ, ਫਿਰ ਭਗਵਾਨ,
ਬਾਬੂ ਦਿੰਦੇ ਜਾਣਾ ਦਾਨ, ਦਿੰਦੇ ਜਾਣਾ,
ਅਠੱਨੀ ਜਾਂ ਚਵੱਨੀ ਬਾਬੂ ਆਨਾ - ਦੋ ਆਨਾ .'
ਰੇਲ ਵਿੱਚ ਸਫਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕੁੱਝ ' ਦਾਨ ਵੀਰ' ਮੁਸਾਫਰ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬੇਕਾਰ ਪਏ ਹੋਏ 50 ਅਤੇ 25 ਪੈਸੇ ਦੇ ਸਿੱਕੇ ਯਾਨੀ ਅਠੱਨੀ ਅਤੇ ਚਵੱਨੀ ਹੀ ਦਿੰਦੇ - ਅਜਿਹੇ ਸਿੱਕੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਚਲਨ ਵਪਾਰੀਆਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਅਘੋਸ਼ਿਤ, ਅਨਧਿਕਾਰਤ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਰੱਖਿਆ ਸੀ. ਉਹ ਵਿਚਾਰਾ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ. ਜੇ ਕੁੱਝ ਬੋਲਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਤਪਾਕ ਨਾਲ ਕਹਿੰਦੇ - ' ਏ ਭਾਈ' ਤੂੰ ਹੀ ਤਾਂ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ - ਅਠੱਨੀ ਜਾਂ ਚਵੱਨੀ ਦਿਉ." ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮਜਾਕ ਉਡਾਉਂਦੇ, ਠਹਾਕੇ ਲਗਾਉਂਦੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ.
ਅਤੇ ਧੰਦੇ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ, ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਉਹ ਭਿਖਾਰੀ ਉਨ੍ਹਾਂ '[ ਭੁੱਲਿਆਂ ਵਿਸਰਿਆਂ' ਸਿੱਕਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਟੋਰੀ ਵਿੱਚ ਨਿਹਾਰਦਾ ' ਪੁਰਾਣਾ ਜਮਾਨਾ ਹੀ ਚੰਗਾ ਸੀ, ਲੋਕ ਭਲੇ ਸੀ' ਉਹ ਸੋਚਦਾ. ਅਤੇ 'ਯਾਦ ਨਾ ਜਾਏ ਬੀਤੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ...' ਗੁਣਗੁਨਾਉਂਦੇ ਲਗਦ ਅਤੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੇ ਨਲ ਦਾ 'ਰੇਲ - ਜਲ' ਪੀ ਕੇ ਆਪਣੀ ਭੁੱਖ ਅਤੇ ਪਿਆਸ ਮਿਟਾ ਲੈਂਦਾ. ਵਿਚਾਰਾ ...
ਤਾਂ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹਰ ਤਰੀਕਾ ਅਤੇ 'ਸਟਾਈਲ' ਵੀ ਬਦਲਨਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਇਹ ਇਸ ਕਿੱਸੇ ਦਾ ਸਬਕ ਹੈ
ਇਸ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਇੱਕ ਭਿਖਾਰੀ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਇਆ. ਉਂਝ ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਪ੍ਰੋਫੈਸ਼ਨਲ ਬਜ਼ੁਰਗ ਭਿਖਾਰੀ ਹੀ ਸੀ. ਲੇਕਿਨ ਭੀਖ ਮੰਗਨ ਦੇ ਪੇਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਸਮਝ ਜਰੂਰੀ ਹੈ. ਇਸ ਗੱਲ ਦੇ ਨਾਲ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇਮਪ੍ਰੈਸ ਕਰਨ ਦੇ ਲਈ ਨਵੀਂ ਭਾਸ਼ਾ, ਨਵਾਂ ਲਹਿਜਾ, ਨਵੀਂ 'ਜਾਰ ਗੋਨ' ਉਸ ਨੇ ਇਸਤੇਮਾਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ .
ਉਸ ਦੇ ਹੋਰ ਸਾਥੀ, ਜੋ ਰੇਲ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਾਣੇ ਗਾ ਕੇ ਭੀਖ ਮੰਗਦੇ ਸੀ, ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਸੀ. ਉਹ ਨਵੇਂ - ਨਵੇਂ ਫਿਲਮੀ ਗਾਣੇ, ਪਾਪ ਮਿਊਜ਼ਿਕ, ਰਿਮਿਕਸ ਗਾਣੇ ਆਪਣੇ - ਆਪਣੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਗਾਉਂਦੇ ਅਤੇ ਯਾਤਰੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਿਰਵਾਹ ਦੇ ਲਈ ਪੈਸੇ ਦੇ ਦਿੰਦੇ. ਲੇਕਿਨ ਇਹ ਵਿਚਾਰਾ ਭੂਤਕਾਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਿਹਾ. ਪੱਥਰ ਦੇ ਦੋ ਚਪਟੇ ਟੁੱਕੜਿਆਂ ਨਾਲ ਟਿਕ - ਟਿਕ - ਟਿਕ ਵਜਾਉਂਦੇ ਉਹ ਪੁਰਾਣੇ ਗਾਣੇ ਹੀ ਗਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ. ਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਗਾਣੇ ਨੇ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਧੰਦਾ ਹੀ ਚੌਪਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਉਹ ਗਾਣਾ ਸੀ.
' ਪਹਿਲਾਂ ਪੈਸਾ, ਫਿਰ ਭਗਵਾਨ,
ਬਾਬੂ ਦਿੰਦੇ ਜਾਣਾ ਦਾਨ, ਦਿੰਦੇ ਜਾਣਾ,
ਅਠੱਨੀ ਜਾਂ ਚਵੱਨੀ ਬਾਬੂ ਆਨਾ - ਦੋ ਆਨਾ .'
ਰੇਲ ਵਿੱਚ ਸਫਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕੁੱਝ ' ਦਾਨ ਵੀਰ' ਮੁਸਾਫਰ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬੇਕਾਰ ਪਏ ਹੋਏ 50 ਅਤੇ 25 ਪੈਸੇ ਦੇ ਸਿੱਕੇ ਯਾਨੀ ਅਠੱਨੀ ਅਤੇ ਚਵੱਨੀ ਹੀ ਦਿੰਦੇ - ਅਜਿਹੇ ਸਿੱਕੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਚਲਨ ਵਪਾਰੀਆਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਅਘੋਸ਼ਿਤ, ਅਨਧਿਕਾਰਤ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਰੱਖਿਆ ਸੀ. ਉਹ ਵਿਚਾਰਾ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ. ਜੇ ਕੁੱਝ ਬੋਲਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਤਪਾਕ ਨਾਲ ਕਹਿੰਦੇ - ' ਏ ਭਾਈ' ਤੂੰ ਹੀ ਤਾਂ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ - ਅਠੱਨੀ ਜਾਂ ਚਵੱਨੀ ਦਿਉ." ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮਜਾਕ ਉਡਾਉਂਦੇ, ਠਹਾਕੇ ਲਗਾਉਂਦੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ.
ਅਤੇ ਧੰਦੇ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ, ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਉਹ ਭਿਖਾਰੀ ਉਨ੍ਹਾਂ '[ ਭੁੱਲਿਆਂ ਵਿਸਰਿਆਂ' ਸਿੱਕਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਟੋਰੀ ਵਿੱਚ ਨਿਹਾਰਦਾ ' ਪੁਰਾਣਾ ਜਮਾਨਾ ਹੀ ਚੰਗਾ ਸੀ, ਲੋਕ ਭਲੇ ਸੀ' ਉਹ ਸੋਚਦਾ. ਅਤੇ 'ਯਾਦ ਨਾ ਜਾਏ ਬੀਤੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ...' ਗੁਣਗੁਨਾਉਂਦੇ ਲਗਦ ਅਤੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੇ ਨਲ ਦਾ 'ਰੇਲ - ਜਲ' ਪੀ ਕੇ ਆਪਣੀ ਭੁੱਖ ਅਤੇ ਪਿਆਸ ਮਿਟਾ ਲੈਂਦਾ. ਵਿਚਾਰਾ ...
ਤਾਂ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹਰ ਤਰੀਕਾ ਅਤੇ 'ਸਟਾਈਲ' ਵੀ ਬਦਲਨਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਇਹ ਇਸ ਕਿੱਸੇ ਦਾ ਸਬਕ ਹੈ
